In de bus heb ik een mondkapje op en ik hoop niet dat ik mijn eigen adem ruik. Of eigenlijk zou het beter zijn van wel. De geur is penetrerend en het voelt alsof mijn neusgaten verkracht worden door de zure lucht die verspreid wordt door twee mannen in de bus. Ik wilde dat ik een beter mondmasker had. Ze walmen verschaald bier waarover geruzied is, gebietste sigarettenrook en niet ingeslikt braaksel dat via de kin op kleding droop en afgeveegd werd met een stuk mouw van een gehavende jas. Even daarvoor werden ze op het station door een zeven personen sterk team van handhavers en politieagenten gemaand rustig te doen en geen overlast meer te veroorzaken. Er hangen hier camera’s, zei een agent als extra waarschuwing. Maar op de videobeelden zie je alleen onduidelijk zwartwit in de schemering en ruik je niets. De geur is tastbaar, gematerialiseerd en grijpbaar. Ik maak afwerende bewegingen die niemand ziet en weinig effect sorteren.
Ik ben bang. Dat ik dit voor altijd zal ruiken. Mijn neus verstopt met geuren – nee, stank, het is stank – die zich vastzetten in het snot tussen mijn neusharen. En dan hard wordt. Purschuim: een scene uit een film of serie waarin de verrader, als extra marteling, even tevergeefse hoop geboden wordt. Om vervolgens alsnog volgespoten te worden met isolatiemateriaal uit een spuitbus. Even de minuscule hoop om nog een boodschap door te mogen geven – levend – maar niemand die de boodschap ooit zal ontvangen. Behalve de zender maar die wist er al van en lacht erom. De stank zet zich uit in de holtes van mijn hoofd, opzwellend, en mijn ogen puilen uit.
Dan kan ik de bus verlaten. Eén halte voor mijn bestemming. Ik loop wel. Mondkapje aan één oor. Ik inhaleer iets wat door moet gaan voor frisse lucht maar het is slechts een fractie van de frisheid die de dinosauriërs nog tot zich namen net voordat die meteoor de dampkring penetreerde.
Ik weet dat ik zonder mondkapje daar in die bus gestorven zou zijn.